از كمال ما چه مي‌پرسي كه چون آه حباب‌ 

در خود آتش مي‌زنيم از بس اثر داريم ما

 

دهان‌گشودن حباب همان است و نابودي‌اش همان‌. پس مي‌توان گفت‌، آه حباب‌، پيش از همه هستي خود آن را مي‌سوزاند. البته استناد «آتش‌زدن‌» به «حباب‌» كه در اصل آب است‌، نوعي متناقض‌نمايي هم در خود دارد.

هستي موهوم ما يك لب‌گشودن بيش نيست‌ 

چون حباب از خجلت اظهار خاموشيم ما